Tekst ewangelii wg św. Mateusza

Główna treść strony

Tekst ewangelii wg św. Mateusza

Mateusza 15:1-39 bg

"(1) Tedy przystąpili do Jezusa z Jeruzalemu nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie, mówiąc: (2) Czemu uczniowie twoi przestępują ustawę starszych? albowiem nie umywają rąk swych, gdy mają jeść chleb. (3) A on odpowiadając, rzekł im: Czemuż i wy przestępujecie przykazanie Boże dla ustawy waszej? (4) Albowiem Bóg przykazał, mówiąc: Czcij ojca twego i matkę; i kto by złorzeczył ojcu albo matce, śmiercią niechaj umrze. (5) Ale wy powiadacie: Kto by rzekł ojcu albo matce: Dar, którykolwiek jest ode mnie, tobie pożyteczny będzie; a nie uczciłby ojca swego albo matki swojej, bez winy będzie. (6) I wzruszyliście przykazania Boże dla ustawy waszej. (7) Obłudnicy! dobrze o was prorokował Izajasz, mówiąc: (8) Lud ten przybliża się do mnie usty swemi, i wargami czci mię; ale serce ich daleko jest ode mnie. (9) Lecz próżno mię czczą, nauczając nauk, które są przykazania ludzkie. (10) A zawoławszy do siebie ludu, rzekł im: Słuchajcie, a rozumiejcie. (11) Nie to, co wchodzi w usta, pokala człowieka; ale co wychodzi z ust, to pokala człowieka. (12) Tedy przystąpiwszy uczniowie jego, rzekli mu: Wiesz, iż Faryzeuszowie, usłyszawszy tę mowę, zgorszyli się? (13) A on odpowiadając rzekł: Wszelki szczep, którego nie szczepił Ojciec mój niebieski, wykorzeniony będzie. (14) Zaniechajcie ich; ślepi są wodzowie ślepych, a ślepy jeźliby ślepego prowadził, obadwa w dół wpadną. (15) A odpowiadając Piotr, rzekł mu: Wyłóż nam to podobieństwo. (16) I rzekł Jezus: Jeszczeż i wy bezrozumni jesteście? (17) Jeszczeż nie rozumiecie, iż wszystko, co wchodzi w usta, w brzuch idzie, i do wychodu bywa wyrzucono? (18) Ale co z ust pochodzi, z serca wychodzi, a toć pokala człowieka. (19) Albowiem z serca wychodzą złe myśli, mężobójstwa, cudzołóstwa, wszeteczeństwa, złodziejstwa, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa. (20) Toć jest, co pokala człowieka: ale jeść nieumytemi rękoma, toć nie pokala człowieka. (21) A wyszedłszy Jezus stamtąd, ustąpił w strony Tyru i Sydonu. (22) A oto niewiasta Chananejska z onych granic wyszedłszy, wołała, mówiąc do niego: Zmiłuj się nade mną Panie, synu Dawidowy! córka moja ciężko bywa od dyjabła dręczona. (23) A on jej nie odpowiedział i słowa. Tedy przystąpiwszy uczniowie jego, prosili go, mówiąc: Odpraw ją, boć woła za nami. (24) A on odpowiadając rzekł: Nie jestem posłany, tylko do owiec, które zginęły z domu Izraelskiego. (25) Lecz ona przystąpiwszy, pokłoniła mu się, mówiąc: Panie, ratuj mię! (26) A on odpowiadając rzekł: Niedobra jest brać chleb dziecinny, a miotać szczeniętom. (27) A ona rzekła: Tak jest, Panie! a wszakże i szczenięta jedzą odrobiny, które padają z stołu panów ich. (28) Tedy odpowiadając Jezus rzekł jej: O niewiasto! wielka jest wiara twoja; niechaj ci się stanie, jako chcesz. I uzdrowiona jest córka jej od onejże godziny. (29) A Jezus poszedłszy stamtąd, przyszedł nad morze Galilejskie, a wstąpiwszy na górę, siedział tam. (30) I przyszedł do niego wielki lud, mając z sobą chrome, ślepe, nieme, ułomne i inszych wiele, i kładli je u nóg Jezusowych, i uzdrawiał je, (31) Tak iż się on lud dziwował, widząc, że niemi mówią, ułomni uzdrowieni są, chromi chodzą, a ślepi widzą; i wielbili Boga Izraelskiego. (32) Lecz Jezus zwoławszy uczniów swoich, rzekł: Żal mi tego ludu; albowiem już trzy dni przy mnie trwają, a nie mają, co by jedli, a nie chcę ich rozpuścić głodnych, by snać nie pomdleli na drodze. (33) Tedy mu rzekli uczniowie jego: Skądże byśmy wzięli tak wiele chleba na tej puszczy, abyśmy tak wielki lud nasycili? (34) I rzekł im Jezus: Wieleż macie chlebów? A oni rzekli: Siedm, i trochę rybek. (35) Tedy rozkazał ludowi, aby siedli na ziemi. (36) A wziąwszy one siedm chlebów i one ryby, uczyniwszy dzięki, łamał i dał uczniom swoim, a uczniowie ludowi. (37) I jedli wszyscy i nasyceni są, i zebrali, co zbyło ułomków, siedm koszów pełnych. (38) A było tych, którzy jedli, cztery tysiące mężów, oprócz niewiast i dziatek. (39) Tedy rozpuściwszy lud, wstąpił w łódź, i przyszedł na granice Magdalańskie."