Tekst ewangelii wg św. Mateusza

Główna treść strony

Tekst ewangelii wg św. Mateusza

Mateusza 22:1-46 bg

"(1) A odpowiadając Jezus, zasię im rzekł w podobieństwach, mówiąc: (2) Podobne jest królestwo niebieskie człowiekowi królowi, który sprawił wesele synowi swemu; (3) I posłał sługi swe, aby wezwali zaproszonych na wesele; ale nie chcieli przyjść. (4) Znowu posłał insze sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Otom obiad mój nagotował, woły moje i co było karmnego, pobito, i wszystko gotowe, pójdźcież na wesele. (5) Ale oni zaniedbawszy odeszli, jeden do roli swojej, a drugi do kupiectwa swego; (6) A drudzy pojmawszy sługi jego, zelżyli i pobili je. (7) Co gdy król usłyszał, rozgniewał się, a posławszy wojska swoje, wytracił one morderce, i miasto ich zapalił. (8) Tedy rzekł sługom swoim: Weseleć wprawdzie jest gotowe; lecz zaproszeni nie byli godni. (9) Przetoż idźcie na rozstania dróg, kogokolwiek znajdziecie, wezwijcie na wesele. (10) Tedy wyszedłszy oni słudzy na drogi, zgromadzili wszystkie, którekolwiek znaleźli, złe i dobre, i napełnione jest wesele gośćmi. (11) A wszedłszy król, aby oglądał goście, obaczył tam człowieka nie odzianego szatą weselną; (12) I rzekł mu: Przyjacielu! jakoś tu wszedł, nie mając szaty weselnej? A on zamilknął. (13) Tedy rzekł król sługom: Związawszy nogi i ręce jego, weźmijcie go, a wrzućcie do ciemności zewnętrznych, tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. (14) Albowiem wiele jest wezwanych, ale mało wybranych. (15) Tedy odszedłszy Faryzeuszowie uczynili radę, jako by go usidlili w mowie. (16) I posłali do niego ucznie swoje z Herodyjany, mówiąc: Nauczycielu! wiemy, żeś jest prawdziwy, i drogi Bożej w prawdzie uczysz, a nie dbasz na nikogo; albowiem nie patrzysz na osobę ludzką. (17) Przetoż powiedz nam, co ci się zda? Godzili się dać czynsz cesarzowi, czyli nie? (18) Ale Jezus poznawszy złość ich, rzekł im: Czemuż mię kusicie, obłudnicy? (19) Pokażcie mi monetę czynszową; a oni mu podali grosz. (20) I rzekł im: Czyjże to obraz i napis? (21) Rzekli mu: Cesarski. Tedy im rzekł: Oddawajcież tedy, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu. (22) To usłyszawszy, zadziwili się, a opuściwszy go, odeszli. (23) Dnia onego przyszli do niego Saduceuszowie, którzy mówią, iż nie masz zmartwychwstania, i pytali go, (24) Mówiąc: Nauczycielu! Mojżesz powiedział: Jeźliby kto umarł, nie mając dzieci, aby brat jego prawem powinowactwa pojął żonę jego, i wzbudził nasienie bratu swemu. (25) Było tedy u nas siedm braci; a pierwszy pojąwszy żonę, umarł, a nie mając nasienia, zostawił żonę swoję bratu swemu. (26) Także też wtóry i trzeci, aż do siódmego. (27) A na ostatek po wszystkich umarła i ona niewiasta. (28) Przetoż przy zmartwychwstaniu, któregoż z tych siedmiu będzie żoną, gdyż ją wszyscy mieli? (29) A odpowiadając Jezus rzekł im: Błądzicie, nie będąc powiadomieni Pisma, ani mocy Bożej. (30) Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się żenić, ani za mąż chodzić nie będą, ale będą jako Aniołowie Boży w niebie. (31) A o powstaniu umarłych nie czytaliście, co wam powiedziano od Boga mówiącego: (32) Jam jest Bóg Abrahama, i Bóg Izaaka, i Bóg Jakóba? Bóg nie jestci Bogiem umarłych, ale żywych. (33) A usłyszawszy to lud, zdumiał się nad nauką jego. (34) Lecz gdy usłyszeli Faryzeuszowie, że zawarł usta Saduceuszom, zeszli się wespół. (35) I spytał go jeden z nich, zakonnik, kusząc go i mówiąc: (36) Nauczycielu! które jest największe przykazanie w zakonie? (37) A Jezus mu rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej. (38) To jest pierwsze i największe przykazanie. (39) A wtóre podobne jest temuż: Będziesz miłował bliźniego twego, jako samego siebie. (40) Na tych dwóch przykazaniach wszystek zakon i prorocy zawisnęli. (41) A gdy się Faryzeuszowie zebrali, spytał ich Jezus, (42) Mówiąc: Co się wam zda o Chrystusie? Czyim jest synem? Rzekli mu: Dawidowym. (43) I rzekł im: Jakoż tedy Dawid w duchu nazywa go Panem? mówiąc: (44) Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjacioły twoje podnóżkiem nóg twoich. (45) Ponieważ go tedy Dawid nazywa Panem, jakoż jest synem jego? (46) A żaden mu nie mógł odpowiedzieć i słowa, i nie śmiał go nikt więcej od onego dnia pytać."